Kochaj i bądź kochany

Dzisiaj temat, który dotyczy Nas wszystkich jako ludzi. Zaparz sobie dobrej herbaty, najlepiej z pomarańczą i imbirem, i poświęć chwilę czasu na lekturę🍂

Jesień za oknem, robi się coraz wietrzniej, zimniej i ciemniej. Dla wielu osób to czas, który nazywają depresyjnym. Ja wole używać słowa refleksyjny. 

Ostatnio spędzam mnóstwo czasu na udoskonalaniu siebie, zrozumieniu pewnych mechanizmów rządzących światem emocji. Wszystko jest dualne, dobro - zło, ogień - lód, miłość - nienawiść i nic tego nie zmieni. Zauważyłem, że często tak prosty temat przepada w natłoku informacji, a żeby powiedzieć dosadniej, DEZINFORMACJI.

♫ odpal i przeczytaj: https://www.youtube.com/watch?v=GZSsOEqgm0c ♫

Otaczamy się dobrami materialnymi, znajomościami, zadaniami zawodowymi - czy też tymi związanymi z edukacją, śledzimy codziennie życie setek ludzi, którzy pokazują nam jak żyją. Czytamy nagłówki, a nie artykuły. Czytamy slogany reklamowe, a nie sprawdzamy etykiety. Zaśmiecamy nasz umysł tysiącami zbędnych informacji. Wszystko po to aby intensywnie wykorzystać czas, który jest nam dany na Ziemi. A tak naprawdę człowiek jako Istnienie ma tylko kilka podstawowych potrzeb. Jedną z nich jest miłość lub inaczej brak samotności. Przyjaźń zmniejsza tę lukę, ale nic nie wypełnia samotności tak jak prawdziwa i szczera miłość. Tysiące poetów, muzyków, malarzy, twórców, ale też psychologów i innych specjalistów, od lat szuka odpowiedzi na pytanie czym jest miłość?. Czy te poszukiwania coś zmieniły i dziś potrafimy zdefiniować to uczucie? Nie sądzę. Ale wiem na pewno, że nie powinniśmy wrzucać miłości do koszyka z tym co rozpoznane, przeanalizowane i wyliczone.

Wyrzuć do śmietnika recepty na idealną miłość, poradniki dotyczące poszukiwania miłości, nie wspominając o tych dotyczących podrywu 😉 Przenieś się na drugą stronę swojej świadomości, odrzuć od siebie na moment, przy tym poście i herbacie, wszystko co słyszałeś, każdy obraz który bombardował Twoje oczy z Instagrama pod hasztagiem #purelove.

Zanurz się w swoją podświadomość i zapytaj siebie czym dla Ciebie jest miłość. Postaraj się nie utożsamiać jej z żadnym filmem, z żadnym wydarzeniem, nie nazywaj jej słowami, które znasz, zwyczajnie postaraj się ją poczuć w sobie.

Nasz mózg to najbardziej doskonały procesor jaki istnieje, ale nasze serce i sfera emocji nie zna algorytmów. To co świadome zapisujesz na twardym dysku swojego mózgu. To co czujesz bez analizy to Wewnętrzny Głos, który poprowadzi cię w tym temacie do przodu. Każdy z nas chce poczuć to uczucie, które rozrywa od środka, otula ciepłem w chłodne dni, dodaje wiary, że możemy przenosić góry, nawet jeśli postury raczej jesteśmy wątłej. Mimo to coraz mniej ludzi potrafi być cierpliwym w kwestii oczekiwania lub szukania miłości. Coraz więcej natomiast wchodzi w relacje na zasadzie układu, to mi się opłaci, inni mają gorzej albo w zasadzie ładna i niegłupia dziewczyna no i jeszcze, nawet przystojny i dobry chłopak, nie będzie tak źle. Mówiąc już bez ogródek coraz częściej, widzę pary z rozsądku lub zwyczajnie tkwiące w jakieś dziwnej sferze komfortu, w relacjach matematycznie obliczonych na sukces i powodzenie. Absolutnie daleki jestem od oceny kogokolwiek i uważam, że to każdego prywatna sprawa. Jednak na tym blogu dzielę się tym w jaki sposób prowadzę lub chcę prowadzić swoje życie i jak odczuwam pewne rzeczy. Stąd pozwalam sobie na tego rodzaju refleksję.

Już dawno zrozumiałem, że nie można nikogo zmusić do miłości. Nie można znaleźć recepty na to jak ją pielęgnować. Coś co sprawdza się w moim życiu to przestrzeń w sercu, którą rozumiem i którą zarezerwowałem na to uczucie. Chcę aby ta przestrzeń była niezmąconą, realną i rzeczywistą interpretacją życia i świata, a nie jedynie wyidealizowanym obrazem. Aby taką przestrzeń zbudować dużo rozmawiam ze sobą. To pomaga poczuć spokój w chwilach kiedy wszystko płonie. Pozwala czuć się wygodnie i ciepło, nawet jeśli moje życie zamraża się emocjonalnie. Do tego właśnie Was namawiam. Podejścia do wszystkiego na prostej zasadzie: jeśli z kimś chce tworzyć trudną sztukę miłości, to pamiętam, że (idąc za teorią dualizmu) mogę darzyć kogoś dużą emocją ale mogę również wypełnić swoją przestrzeń w sercu totalnym zmąceniem, czyli tym, co aktualnie tam się znajduje. Mówiąc inaczej. Jeśli Twoja przestrzeń w sercu nie będzie odpowiednio i stabilnie przygotowana, postara się zakleić swoją lukę tym, na co przygotowana będzie. I tu sprawa zaczyna się komplikować. O ile w kwestiach wydarzeń świata rzeczywistego podstawową funkcją jest interpretacja i argumenty, w tej drugiej sferze o naszych działaniach decyduje instynkt i serce, które może wysyłać sprzeczne sygnały. Ale mam na to szybki sposób: zapytaj siebie czym jest dla mnie miłość? Jeśli nazwiesz ją imieniem osoby, którą kochasz to jest bardzo duża szansa, że właśnie stałeś się najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Miłość do drugiej osoby i ta, którą ta osoba ci ofiaruje, to najpiękniejszy nośnik inspiracji, przewodnik po wielkim świecie kreatywnych myśli. Jeśli więc wewnętrznie godzisz się tylko z namiastką tego uczucia wiedz, że nigdy nie będziesz BARDZIEJ.

Może wydaje ci się, że wiesz za mało o relacjach. Może wydaje ci się, że Twój przyjaciel, kumpela wie więcej więc lepiej będzie ich się doradzić. Ale bądź pewny, że wiesz już wszystko w momencie kiedy przychodzisz na świat. Nie tłum tego głosu, nie zaśmiecaj go obrazami idealnych związków. Ludzie odnajdują miłość w różnych szerokościach geograficznych, w różnym stadium rozwoju swoich karier zawodowych, z różnym statutem finansowym. Jedni żyjąc, w ocenie innych, w ubóstwie, są szczęśliwi i zainspirowani do zdobywania świata, drudzy żyjąc w sferze doskonałego komfortu finansowego bywają niekochani, łatając swoją przestrzeń w sercu dobrami materialnymi. Nie ma reguł i nigdy ich nie było! Może lepiej zamiast szukać gotowych rozwiązań, zamiast pytać kogokolwiek innego, lepiej zapytać siebie po Drugiej Stronie własnego Ja, czym jest miłość?

Pozwolę sobie, na koniec tego posta, wrzucić Wam cytat z filmu, który uwielbiam i do którego wracam raz w roku co najmniej od 15 lat.

♫ przed przeczytaniem odpal sobie nutę: https://www.youtube.com/watch?v=o9y28uMEKlM

„Zastanawiałem się nad tym, co wtedy mówiłeś. O moim obrazku. Przez pół nocy o tym myślałem. Wreszcie coś pojąłem. Zapadłem w długi, spokojny sen. Przestałem się nad tym zastanawiać. Wiesz, co zrozumiałem? Po prostu dzieciak z ciebie. Nie wiesz, o czym mówisz. Nie byłeś nigdy poza Bostonem? Zapytany o sztukę, przytoczysz każdą napisaną na ten temat książkę. Michał Anioł. Dużo o nim wiesz: dzieło życia, poglądy polityczne, relacje z papieżem, orientacja seksualna. Ale nie możesz mi opisać zapachu Kaplicy Sykstyńskiej. Nigdy nie stałeś tam i nie patrzyłeś na to piękne sklepienie. Nie widziałeś go. Gdybym cię spytał o kobiety, prawdopodobnie podałbyś mi całą listę upodobań. Może nawet parę razy kogoś przeleciałeś. Ale nie opowiesz mi, jak to jest budzić się obok kobiety i czuć się naprawdę szczęśliwym. Twardziel z ciebie. Jeśli spytam cię o wojnę, zacytujesz mi Shakespeare’a: „Znów bitwa przed nami, przyjaciele moi.” Ale nigdy nie byłeś na wojnie. Twój najlepszy kumpel nie umierał na twoich kolanach, prosząc cię o pomoc. Zapytany o miłość, zacytujesz sonet. Ale nigdy, patrząc na kobietę, nie czułeś się kompletnie bezbronny, ale równocześnie nieskończenie szczęśliwy. Jakby Bóg właśnie dla ciebie zesłał anioła, który potrafi uratować cię przed całym złem. I nie wiesz, jak to jest być jej aniołem… Kochać ją, być dla niej zawsze, w każdej chwili, gdy umiera na raka. Nie wiesz, jak to jest spędzić dwa miesiące przy szpitalnym łóżku, trzymając jej rękę i kiedy lekarze widzą w twoim spojrzeniu, że ciebie godziny odwiedzin nie dotyczą. Nic nie wiesz o prawdziwej stracie, bo to się zdarza tylko, jeśli kochasz kogoś bardziej niż samego siebie. Wątpię, że pozwoliłeś sobie kogoś tak kochać. Patrzę na ciebie i nie widzę inteligentnego, pewnego siebie mężczyzny. Widzę zarozumiałego, przerażonego chłopca. Ale jesteś geniuszem, Will. Nikt nie zaprzeczy. Prawdopodobnie nikt nie pojmie twojej głębi. Jednak uważasz, że wiesz o mnie wszystko, bo widziałeś mój obrazek. Jesteś sierotą, prawda? Myślisz, że ja od razu wiem, jak trudne było twoje życie, jak się czujesz, kim jesteś, bo przeczytałem Oliviera Twista? Wystarczająco cię to określa? Gówno mnie to obchodzi, ponieważ nie dajesz mi niczego, czego nie mógłbym znaleźć w jakiejś pieprzonej książce. Chyba, że pogadamy o tobie. Kim jesteś. To mnie fascynuje. Tego chcę. Ale ty tego nie chcesz, prawda? Przeraża cię to, co mógłbyś powiedzieć. Twój ruch, wodzu.”

Trzymajcie się kochani i dobrej podróży na drugą stronę własnego Ja. Wystarczy zamknąć oczy i wyczyścić głowę ze zbędnych informacji, stresogennych wydarzeń i zadań.

Powodzenia✊

CZYTAJ WIĘCEJ

TĘSKNIE, więc jestem

Kiedyś, rozmawiając ze swoimi przyjaciółmi, pod trzepakiem za domem, snuliśmy wielkie plany. Analizowaliśmy świat z perspektywy 10-cio latków. Wszystko wydawało się proste i klarowne. On będzie piłkarzem i poślubi Karolinę z 2c, kolejny z kumpli będzie prowadził firmę, kumpela zostanie znaną modelką, a jeszcze inna zamieszka w Paryżu żeby malować obrazy.

♫ kawałek: https://www.youtube.com/watch?v=2a_7_ekLsSM ♫

W liceum te rozmowy były już inne. Niby nadal wszystko było klarowne, ale już nie takie proste. Do głosu zaczęły dochodzić wątpliwości, okres buntu przeciwko wszystkiemu co Nas otacza. Wiele razy zamiast na lekcję chodziliśmy pod zamek, posiedzieć i pogadać. Zmieniało się tak wiele dookoła Nas, a w środku tak niewiele chciało się zmienić.

Uczyłem się dobrze, podobnie jak mój najlepszy kumpel, ale mimo to postanowiliśmy, że może nie będziemy zdawać matury bo w zasadzie po co?

Ten, który miał być piłkarzem zakuwał matematykę, a potem gęsto tłumaczył się ojcu z TRÓJKI, którą przyniósł z klasówki. Dziewczyna z blond włosami, która miała malować obrazy w Paryżu, więcej czasu spędzała na ławce przed blokiem z kolegami ze starszych klas popijając specyfiki, a kumpel od firmy... no właśnie, co się z nim stało? Nawet już nie pamiętam.

Poruszaliśmy te same tematy ale patrzyliśmy na sprawy już trochę inaczej.

Jesień, zima, za oknem ziąb, ale to nie była przeszkoda by przesiadywać i zamarzać na dworze tylko po to, by wymieniać się myślami. Jak dzisiaj pamiętam, kiedy postanowiłem wracać na piechotę do domu z Liceum, ze słuchawkami na uszach. Słuchając Korna, przemierzałem zamarznięte ulice. Do głowy przyszła myśl, co będzie za 10 lat. Ktoś powie, że to dziwna myśl jak na 16 latka. Dla mnie też była dziwna i przerażająca. Zrozumiałem, że jedyne co mogę sam w tym temacie powiedzieć to „nie wiem co będzie”. Pokonywałem kolejne metry i coraz bardziej czułem niepokój, o to co może się wydarzyć. Gdzieś w środku poczułem, że z tym pytaniem zawsze będę sam. Nie ważne ile słów zostanie wypowiedzianych, niezależnie ile osób będzie obok mnie, na to pytanie nikt mi nie odpowie.

Tak bardzo chciałem znaleźć sposób by móc kontrolować swoją przyszłość…

Nim się obejrzałem byłem już pod domem, ale coś jednak mówiło mi idź dalej jeszcze nie kończ tej „przygody”. Ruszyłem więc przed siebie, w zasadzie bez celu. Dotarłem do swojej szkoły podstawowej i usiadłem na ławce, odgarniając z niej wcześniej śnieg. Patrzyłem wryty w jeden punkt i pomyślałem, że ze mną może być tak jak z tą ławką. Coś przykryje moje marzenia, grubą warstwą puchu, a zamiast kolegi obok usiądzie już jego cień. Pytanie czy kiedyś będę potrafił odgarnąć to o czym zapomniałem?❄

Mając 16 lat zrozumiałem, że niezależnie od wszystkiego muszę iść, bo RUCH TO ŻYCIE. Jeśli mam usiąść to tylko na chwilę i po to by odpocząć i zresetować swoje myśli. Niebezpieczeństwo polega na tym, że moment "refleksji na ławce" może trwać za długo i już nigdy nie będę chciał z niej wstać.

Wstałem więc.

Wróciłem nareszcie do domu, a o swoich wnioskach powiedziałem mamie. Patrzyła na mnie dłużysz czas, a potem zapytała "czy wszystko jest ok"? Powiedziałem, że nic nie jest ok. Poszedłem do pokoju. Włączyłem muzykę i siedziałem myśląc co mogę zrobić by nie zapomnieć nigdy o tym czego pragnę.

Dzisiaj z perspektywy lat „Tęsknie…” za tamtą chwilą i często za tymi rozmowami, w których każdy dzielił się tym co myśli gdzieś w głębi.

Dzisiaj jest już inaczej. Zmieniło się wszystko dookoła mnie, żyje w innym mieście. Od tamtego dnia przeżyłem milion ciężkich i pięknych chwil. Jednak w ostatnim czasie znowu zacząłem zadawać sobie to samo pytanie, co będzie za 10 lat. Nadal patrzę tymi samymi oczami na świat, na przyszłość na ludzi, z jedną tylko małą, ale jak wielką różnicą. Różnica polega na sumie doświadczeń, szybszej analizie i perspektywie uciekającego czasu. Ostatnio powiedziałem sobie sam „Tęsknie więc jestem…”. No właśnie! Dopóki tęsknie za czymś, za wizją, za myślami to znaczy, że żyje, a moje życie ma szanse być takie, jak pragnę. Z tej tęsknoty robię użytek na co dzień. Inspiruje się każdym jej fragmentem. Wiem, że przyjdzie dzień, w którym otwierając oczy będę tęsknić za każdą godziną życia, której jeszcze nie znam.

Mimo, że mój kumpel nie został piłkarzem, to jest szczęśliwy, a przynajmniej tak mówi - chociaż Karolina z 2c wyszła za kogoś innego. Koleżanka zamiast malować obrazy, pracuje w firmie farmaceutycznej... A ja nadal mogę być tym kim zawsze chciałem być!

♫ kawałek: https://www.youtube.com/watch?v=MVnL9lVskSc ♫

Otworzyłem dzisiaj rano oczy i pomyślałem - cholera mam 35 lat, a dalej pierwsze co robię jak wstaje, to słyszę w głowię dźwięki i zastanawiam się czego posłuchać na dobry początek dnia. Każda melodia, którą tak dobrze znam, przypomina mi jakąś chwilę. Każda melodia, której jeszcze nie znam staję się zapisem właśnie tej chwili, kiedy ją usłyszałem. Moje życie, zaskakuje mnie codziennie i dzisiaj już nie chcę kontrolować swojej przyszłości. Dlaczego? Bo wiem doskonale, że dopóki „tęsknie za czymś”, chcę być ruchem, chcę szukać i delektować się życiem, wszystko będzie dobrze. Nic innego się nie liczy. Ludzie przychodzą i odchodzą, a dla mnie najważniejsze jest aby pozostali szczęśliwi. Moim szczęściem jest moja podróż. Kontemplowanie każdego dnia, interpretowanie go przez pryzmat nie tylko zdarzeń, ale dźwięków, słów, obrazu, filmów i zdjęć.

Życzę Wam takiej inspirującej tęsknoty za czymś co nieodgadnione. Za czymś co sprawia, że macie dreszcz na plecach kiedy zaczniecie o tym myśleć i za każdą emocją której dzisiaj nie ma, a kiedy ją zdobędziecie będziecie za nią tęsknić codziennie. To inspiruje do życia, poszukiwania, a co najważniejsze do tego, by nigdy nie rezygnować z tego, co daje Wam prawdziwą radość.

Dobrego dnia wszystkim trzymajcie się, a jak macie chwilę włączcie ulubioną muzykę i idźcie „we dwoje” na spacer, może przyjdzie Wam do głowy coś, co zmieni Wasze życie.

Zostawiam Wam kilka zdjęć i filmów z wydarzenia, w którym wziąłem ostatnio udział. Urodziny KLUBU 30 w Lublinie. Miałem przyjemność wystąpić po braciach Cugowskich, niesamowicie się cieszę, że mogłem grać obok tak świetnych muzyków.

CZYTAJ WIĘCEJ