Efekt motyla czyli przebiłem głową mur

♫ kawałek https://www.youtube.com/watch?v=GsPq9mzFNGY ♫

Cześć, nie było mnie chwilę wiem :)
Zmieniła się nazwa bloga?  TAK. Wracam po jakimś czasie, bo nadal czuję potrzebę wyrzucania z siebie myśli. Minęło trochę czasu i  zdarzyło się milion rzeczy. Chciałbym podzielić się Wami tym wszystkim ale w inny sposób, niż w formie krótkiego posta na Instagramie czy FB. Wiem, że dla wielu z Was ten blog był czymś co pomagało odnaleźć jakiś sens, odpowiedzieć sobie na pytania. Zawsze uważałem, że jeśli (w dzisiejszych czasach) ktoś czuję potrzebę poczytania „o czymś”, a nie tylko nastawiania się na usypianie swojej głowy wiecznie kierując swoje myśli ku taniej rozrywce, to warto dzielić się swoimi myślami właśnie z tymi ludźmi.

Bez dwóch zdań ostatnie dwa lata dla mnie, to czas wielkich zmian, trudnych decyzji i pracy ponad moje siły. Pamiętam doskonale okres, w którym moje życie wywierało na mnie taką presję z jaką jeszcze się nie spotkałem. Wyglądało to jakby cały świat chciał mnie zatrzymać. Najpierw problemy emocjonalne, bardzo duże zawirowania życiowe, zawodowe, potem zdrowotne, trudna decyzja o przeprowadzce, zmiana środowiska życia, a w zasadzie rozpad „starego” życia, wyzwania, pytania bez odpowiedzi a wśród nich najważniejsze, „czy mam czas i siłę by spróbować raz jeszcze?”.
Pewnie zastanawiacie się o czym mówię dokładnie? Już spieszę z wyjaśnieniami. Przyszedł moment w moim życiu, w którym na głowę wywróciło się wszystko. To co skrzętnie budowałem latami, okazało się nietrwałe, bardzo niejasne, nieczytelne, nie tylko w sprawach zawodowych ale też prywatnych. Po 3 latach (od momentu, w którym bieguny się odwróciły), gonienia swoich muzycznych marzeń, obudziłem się w sytuacji gdzie nawet najtwardsi ludzie przy mnie uznali, że to koniec i to za dużo na ich głowy. W jednym momencie posypały się fundamenty, potem było już tylko gorzej. Błąd za błędem, decyzje podejmowane w afekcie pod presją czasu, ogólna panika i niekończące się pytania w mojej głowie. Co teraz? Dlaczego? Czy zrobiłem coś źle? W głowie totalny bałagan, brak zorganizowania i tzw. działanie na instynkt.
Pamiętam doskonale, kiedy stałem z kubkiem kawy w centrum Katowic, ze słuchawkami na uszach i czułem się jak ten sam „dzieciak” z czasów studiów na Uniwersytecie Śląskim. Nie wiedziałem dokąd iść, jakie mam cele, czego chcę od siebie i od życia. Z jednej strony czułem przestrzeń, a z drugiej zaciskającą się na sercu pętle, która zabierała mi oddech. Nie potrafiłem zrozumieć dlaczego w jednym momencie, wszystko na co pracowałem przez lata rozpada się. 32 letni, dorosły facet, który zwiedził pół świata, podejmował się różnych wyzwań i często dokonywał rzeczy, o których inni mówili nie da się. Ten sam, który przetrwał niekończącą się samotność, odprowadził na drugą stronę połowę swojej rodziny, stał wryty w jeden punkt i kompletnie nie wiedział kim jest i czego chce. Obserwowałem tłum ludzi przechodzący ulicami i zastanawiałem się czy ktoś z nich jeszcze tak ma, czy ktoś z nich czuję się teraz bezradnym dzieciakiem zamkniętym w ciele dorosłego faceta czy kobiety? Czułem się tak bardzo zażenowany sobą, a jednocześnie bardziej niż kiedykolwiek byłem dla siebie wyrozumiały. Coś jednak mówiło mi, że właśnie ta wyrozumiałość dla siebie jest czymś co mnie zabija. 

Mijały tygodnie miesiące. A ja? No cóż oczywiście ciężko pracowałem, starałem się układać wszystko ale moje decyzje były tak chaotyczne i podejmowane pod wpływem złych emocji, że absolutnie nic się nie zmieniało. Czułem jakbym walił głową w mur. Próbował ratować wszystko i wszystkich dookoła. Przyszedł w końcu dzień, w którym jak pierwszy promień słońca po długiej zimie, przebiła się do mojej głowy jedna myśl "Uspokój, się wycisz emocje, nie masz nic do stracenia zaryzykuj". Zdałem sobie sprawę, że nikogo nie da się zmusić do tego by przy tobie trwał, by coś wyjaśnił, by chciał z tobą czegoś dokonać. Jednak jest jedna rzecz, którą mogę zrobić zmusić lub przekonać siebie, że nic złego się nie dzieje i wstać z emocjonalnych kolan.

♫ numer do dalszej części https://www.youtube.com/watch?v=K0ibBPhiaG0&spfreload=5 ♫

Zaczęło się. Najpierw szybka przeprowadzka do Warszawy, miasta, które znałem od lat i w którym, od lat, spędzałem więcej czasu niż w domu. Wiele samotnych wieczorów na balkonie z papierosem w ustach i świeżo zaparzoną kawą o 2 w nocy. Tylko Ja, sam ze sobą bez prawa i możliwości ucieczki przed tym kim jestem. Po wielu dniach przyszło postanowienie, DOSYĆ TERAZ ALBO NIGDY. Mam zamiar nadal szukać swojej drogi, nawet jeśli nikt już jej dla mnie nie widzi, to nie oznacza, że jej nie ma. Pogadałem sam ze sobą, a nie były to łatwe rozmowy. Często kończyły się błąkaniem po mieście w poszukiwaniu inspiracji do życia. Sinusoida emocji od stanów euforii i wiary po totalną czerń przed oczami i brak celu.
Czy szukałem pomocy u ludzi? Pewnie tak, ale coś w środku mówiło mi musisz to przejść sam. Tak się stało, stawiałem pierwsze kroki w nowym życiu. Krok za krokiem każdego dnia stawałem się silniejszy. Oczywiście napotykałem przeciwności, wiele osób na które liczyłem postawiło na mnie krzyżyk, ale powoli znajdowali się też tacy, którzy rozumieli to co mam w głowie, skąd przyszedłem i dokąd zmierzam. Postanowili do mnie dołączyć w tej podróży. 

Po dwóch latach, od tamtych dni pytam siebie czy było warto? Odpowiedź brzmi TAK było warto. Każda decyzja w naszym życiu kreuje nową rzeczywistość. Ta którą podjąłem była słuszna. Chociaż nadal sprzątam bałagan, który zostawiłem po sobie, to wiem, że każdy dzień systematycznie przybliża mnie do celu. Co jest tym celem? To samo co było moim celem przez ostatnie 15 lat. Spełnienie, realizacja siebie i dokonywanie rzeczy niemożliwych w oczach ludzi i moich własnych. Wstałem z kolan i nie mam zamiaru już nigdy wracać na podłogę. 

Chciałem podzielić się z Wami pewnym wnioskiem, na dobry start nowego początku tego bloga. Jeśli wydaje Wam się, że to już koniec, jeśli ludzie mówią Wam, że to już koniec, to pamiętajcie koniec przychodzi wtedy kiedy sami sobie tak powiecie. Jeśli coś w środku Was wewnętrzny głos krzyczy, wstawaj i biegnij to słuchajcie go. Nie na wariata, bez przemyśleń i analizy własnych, a nie cudzych błędów, nie bez refleksji i solidnej pracy nad sobą. Nie z poczucia nienawiści do ludzi i świata, winy czy potrzeby kary dla siebie czy innych. To co Nas otacza jest światem, który tworzymy. Jeśli karmisz bestię nie dziw się, że wcześniej czy później cię zagryzie. Ja przestałem karmić bestię :) No może poza tą która jest we mnie i chce dla mnie dobrze. Polubiłem siebie na nowo.
Codziennie uczę się lubić świat bardziej niż kiedykolwiek, widzieć jeszcze więcej i wchodzić we wszystko na 200%.

Podejmujcie decyzje! Nawet jeśli będą nietrafione to ze spokojem w sercu wyciągajcie wnioski. Tylko Ty sam/Ty sama możesz powiedzieć sobie dość. Nikt nie zabroni Tobie chcieć, pracować nad sobą, na siebie. Nikt nie zabroni Ci wierzyć i mówić uda się. Nikt nie zabierze tego doświadczenia.
Przyjdzie czas, w którym i Ty, z dużym prawdopodobieństwem, odróżnisz rzeczywistość od fikcji, sprawdzone informacje od bełkotu frustratów. Mój czas dopiero nadchodzi i uwierzcie mi na słowo, teraz kiedy go mam, skorzystam z niego. Uzbrojony w swoje doświadczenia dalej będę krzyczał w miejscach, w których szept to za mało.
Cytując mojego idola „Są rzeczy o których trzeba mówić głośno, lub krzyczeć bo nie wypada mówić szeptem”. Odnoszę to słowa do siebie i wiem, że we mnie coś nadal krzyczy, a póki tak jest, każdego dnia mam szansę na to by zrobić coś by poprawić lub naprawić samego siebie.

Trzymajcie się mocno i dajcie znać w komentarzach czy tu jesteście :)